ben giderim adım kalır

Şöyle diyorum..

Bir ege kasabasına yerleşeyim.. Bahçesi olan, bahçesinde sadece çiçekler ve köpek olan …

Gün ışığı her sabah yatak odama dolsun.

Ve ben bu şehirdeki herşeyi herkezi unutayım.

Benimki imkansız bir hayal. İşim gücüm burda olmasa belkide imkansız olmazdı. Çünkü bu şehire beni bağlayan hiçbir kimse yok. Kendim için yaşamaya karar verdiğim günden itibaren kafamda hep bu düşünce var. Gitmek.

Kimseye haber vermeden aile arkadaş iş güç.. Beni GERÇEKTEN tanıyan insanlar bu düşüncemi bilse yapamayacağım gibi düşüncelere kapılmazlar. Herşeyin pamuk ipliğinde olduğu bu hayatta gitmek benim için ufak bir eylem olurdu sadece.

Uzun zamandır hissetmediğim kadar huzurlu hissediyorum bu ara.

Çok garip.. Hiç bu kadar özgür hissetmemiştim kendimi. Hiçbir düşünce yok kafamda. Maddiyat.. Aşk… iş…

Tamamen reset bir beyin oldu. Huzur bu olsa gerek.

Ha şu hoşlandığım adama gelince.. “koy g.tüne rahman gitsin” arkadaşım.

Umurumda değil desem o kadar az olur ki. Yolda görsem slm vermeye bile üşenirim.

Yamuk kızlamı takılır. Yoksa etrafında bir çok kızmı dolanır.. Daldan dala atlar kafasınımı patlatır..

Aman diyim .. Beni koşuyor moşuyor diye nitelendirmeyinde.. Kim nereye atlıyorsa zıplıyorsa koşuyorsa koşsun. Yeterki 3 5 ucube ile aynı kefeye koymayın beni.

Ben giderim dostlar beni hatırlasın diye bi söz var. Giden ben değilim dostlarsa şayet; Benimle kalan herzaman yanımdadır. Daima ardındayımdır. Canı kalmak istemeyen varsa yollarıda açık olsun. İyi dileklerimide ceplerine koyarım.

Made in qami.